1392-12-17
بیش از ۴۰۰ نفر از کارگران شاغل در پروژه‌های نفت و گاز منطقه پارس جنوبی با ارسال طوماری به شورای تعیین مزد (شورای عالی کار)، به اهمیت تصمیم این شورا در زندگی یک سال آینده کارگران سراسر کشور اشاره کردند و خواستار اجرای وعده رئیس جمهور در خصوص افزایش متناسب مزد و تورم شدند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، در این نامه که به امضای ۴۲۰ کارگر شاغل در پروژه‌های نفت و گاز منطقه پارس جنوبی رسیده است، حداقل حقوق کارگران باید به وسیله کار‌شناسان اقتصادی و جامعه‌شناسان مستقل و نه اقتصاددانان وابسته به نئولیبرالیسم جهانی که تنها تکرار کننده تئوری‌های صندوق بین‌المللی پول هستند، بررسی گردد.
این کارگران با تاکید بر اجرای وعده رئیس جمهور در اولین نشست خبری‌اش مبنی بر اجرای بند اول ماده ۴۱ قانون کار و افزایش متناسب دستمزد کارگران با نرخ تورم، خواستار اجرای بند دوم این ماده قانونی شده و آورده‌اند: حداقل حقوق یک خانوار کارگری با دو فرزند (۴ نفر) باید به گونه‌ای محاسبه گردد که این سرپرست خانواده قادر باشد هزینه‌های مسکن، آموزش و پرورش، بهداشت و درمان، تامین غذا و پوشاک این خانوار ۴ نفره را پرداخت نماید. این حداقل پس از مشخص شدن، می‌باید در صورت بحران اقتصادی شناور باشد و با نرخ تورم بالا برود.
کارگران پروژه‌ای نفت و گاز پارس جنوبی در ادامه نامه‌شان به شورای عالی کار همچنین به توصیف شرایط کارشان پرداخته‌اند. آنان آورده‌اند: مقاوله نامه‌های بین المللی و قانون کار ایران تاکید بر روزانه ۸ ساعت کار دارند و اضافه کاری، در صورت موافقت کارگر، نباید از دو ساعت در روز بیشتر باشد و هر روز هم نباید اضافه کاری وجود داشته باشد. این در حالی است که کارگران و همه نیروی کار پروژه‌ای روزانه ۱۲ ساعت کار می‌کنند. چون شرایط کار پروژه‌ای و زمانبندی‌های ضروری آن، چنین ایجاب می‌کند.
این کارگران به مقایسه شرایط کار همکارانشان در سایر نقاط جهان پرداخته و آورده‌اند: در همه کشورهای جهان کارگران پروژه‌ای پس از دو هفته کار، دو هفته به مرخصی می‌روند و حقوق کامل یک ماه را دریافت می‌کنند، چرا که کارگران پروژه‌ای در طی دو هفته کار روزانه ۱۲ ساعته با احتساب ۴۰ درصد بابت ساعات اضافه کاری در روز (۴ ساعت هر روز اضافه کاری) جمع کار دو هفته یک کارگر پروژه‌ای می‌شود ۱۹۳ ساعت که از یک ماه کار کارگری که در شهر زندگی می‌کند و شب را در کنار خانواده‌اش به سر می‌برد بیشتر است.
کارگران با استناد به موارد بالا، تاکید کرده‌اند: از این رو دو هفته کار، دو هفته مرخصی با حقوق کامل یک ماهه حق قانونی کارگران پروژه‌ای می‌باشد. از سوی دیگر کاگران پروژه‌ای ۲۴ ساعته در اختیار پروژه هستند، و در خوابگاه‌ها زندگی عمومی دارند. بابت حداقل‌های بهداشتی، مسکن و غذا و بدون هیچ امکانات رفاهی و یا ورزشی زندگی می‌کنند. این شیوه کار با توجه به اینکه امروزه یک کارگر پروژه‌ای باید ۲۴ روز، ۲۴ ساعته در پروژه و خوابگاه‌های عمومی با روزی ۱۲ ساعت کار پر شتاب به سر ببرد. کار پروژه‌ای در صنایع نفت و پتروشیمی ایران در حقیقت یک اردوگاه کار اجباری است، که شایسته جامعه ما نمی‌باشد از سوی دیگر کار در پروژه‌های پتروشیمی – نفتی همراه با آلودگی‌های گازی بسیار خطرناک، H۲S است که بی‌بو ولی مرگبار است و رقیق شدهٔ آن را که ما، در اینجا مرتب تنفس می‌کنیم صدمات مغزی و قلبی در پی دارد.
کارگران نفت و گاز منطقه پارس جنوبی در نامه خود به عالیترین نهاد سه‌جانبه کشور پیرامون مشکلات بیمه‌ایشان نوشته‌اند: چون در قانون کار مناطق ویژه ماده ۱۳ قانون کار را منظور نکرده‌اند، پیمانکاران یا بیمه کارگران را پرداخت نمی‌کنند و اگر بیمه برخی‌ها را پرداخت کنند با حداقل حقوق این کار را انجام می‌دهند. هم تامین اجتماعی و هم اداره کار از این شیوه عمل پیمانکاران اطلاع دارند ولی بدان رسیدگی نمی‌کنند. چون تعدیل ساختاری و خصوصی سازی معنایش قانون زدائی بر علیه نیروی کار است. این سواستفاده پیمانکار باعث می‌شود، زمانی که کارگر در اثر حادثه دچار از کارافتادگی می‌شود با حداقل حقوق ناچیزی مواجه شود.