روز ٢٦ آوریل سال ١٩٨٦، در رآکتور شماره ٤ نیروگاه هسته ای چرنوبیل، واقع در شمال اوکراین که در آن زمان یکی از جمهوری‌های اتحاد شوروی سابق بود، انفجاری روی داد و این رآکتور به مدت ده روز همچنان مشتعل بود.

با وجود گذشت سی سال از این واقعه، هنوز در مورد خطرات بیش از دویست میلیون تن اورانیوم موجود زیر ویرانه‌های این نیروگاه نگرانی وجود دارد و کهنه شدن لایه بتونی روی این ویرانه‌ها و خطر نشت مواد رادیو اکتیو باعث اقدام جامعه بین‌المللی برای مقابله با این خطر شده است. به مناسبت سالگرد این واقعه، شماری از کشورها و نهادهای بین‌المللی روز گذشته مبلغ ٩٩ میلیون دلار را به طرحی برای ایمن سازی محل انفجار و جلوگیری از نشت احتمالی مواد رادیو اکتیو اختصاص دادند.

سی سال پیش، ٤٨ ساعت پس انفجار، نخستین گزارش از وقوع حادثه توسط مرکز تشعشع سنجی سوئد انتشار یافت که از افزایش قابل توجه در میزان تشعشات اتمی در محیط خبر می‌داد. با اینهمه، سانسور رایج در اتحاد شوروی مانع از اطلاع‌رسانی به شهروندان آن کشور می‌شد و تنها برخی از مردم محلی از طریق گوش دادن به اخبار رادیوهای خارجی، که به خاطر پارازیت به دشواری شنیده می‌شد، آگاهی جسته و گریخته‌ای از آن یافته بودند.

از آنجا که حکومت شوروی نگران تاثیر تبلیغاتی منفی این انفجار بر وجهه جهانی خود بود، مقامات و رسانه‌های آن کشور برای چند هفته از انتشار خبر انفجار در چرنوبیل خودداری ورزیدند در حالیکه آثار تشعشات ناشی از آن سه چهارم خاک اروپا را تحت تاثیر قرار داده بود. تنها در روز ١٤ مه بود که میخائیل گورباچف، دبیرکل وقت حزب کمونیست، رسما اعلام کرد که چنین انفجاری روی داده است.

انفجار چرنوبیل اعتماد نسبت به انرژی اتمی به عنوان منبع اصلی انرژی در آینده را دستخوش تردید کرد و منتقدان گفتند که هنوز فناوری کاربرد انرژی اتمی به حدی نرسیده که بتوان مانع از خطرات اینگونه تاسیسات برای محیط زیست شد.